මගේ මරණය

ඔබ මෙක කියවනවද??
එහෙනම් මරණය හමු වේවි කවද හරි.
එසේනම් මැරෙනකම් ජීවත් වෙන මා සමග රැඳෙන්න.
මරණය හමුවෙන තුරා!!!

ගොඩක් දවසට මන් කන්න යන්නේ එකම කඩේට, ඔය කඩේ ගාව ඉන්නවා මට පෙන්නන බැරි මිනිස්සු තුන් දෙනෙක්. මේ තුන්දෙනා මාත් එක්ක හරිම හොඳට කතා බහ කරනවා ඒ වගේම මට කිසිම වැරැද්දක් කරලා නැහැ ඒත් මේ තුන්දෙනාව මට පෙන්නන්න බැහැ. මේ ගොල්ලෝ කිසිම නීති විරොධී කටයුත්තක යෙදෙන අයවත් කාටවත් කරදර කරන අයවත් නෙමෙයි ඒත් මේයාලගේ රස්සාව තමා බ්‍රොකර් වැඩේ. මන් කලින් දැනගෙන හිටියේ වාහන , ඉඩම් බ්‍රොකර්ලා විතරයි එත් මේ තුන්දෙනාම වගේ ගස් බ්‍රොකර්ලා.

කොහේ හරි හොඳට හැදිලා තියෙන මොනා හරි ගස් ටිකක් තියෙනවනම් ඒක කපලා ලොරිවලට පටවනකම් මේ අයට නින්ද යන්නේ නැද්ද කොහෙද. ඉතින් ඔන්න ඔය මහ අපරාදේ කරන නිසා මයි මට මේ අයව පෙන්නන බැරි. කියන්න හැදුවේ මෙයාලා ගැන නෙමෙයි මේ අය කියන ගල් බේගල් ගැන.

ඕන් දවසක් කියනවා. සිංහල වෙදකමේ තියෙන බලගතු බව ගැන. ඕන් දවසක් හොඳටම අමාරු ලෙඩෙක් ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනිච්චලු ගිහින් ඉස්පිරිතාලේ ඉන්න දොස්තර මහත්තුරු ලෙඩා බලා කිව්වලු ලෙඩ මැරිලා කියලා, ඉතින් ඔය වෙලේ ලඟ හිටපු කෙනෙක් කිව්වලු අහවල් දිහෑ ඉන්නවා දක්ෂ වෙද මහත්තයෙක් එයා ගාවට අරන් යමු කියලා ඉතින් ඕන් අර මැරිච්ච මිනිහත් අරන් අර වෙද මහත්තයා ගාවට අරන් ගියාම වෙද මහත්තයා ගුලියක් දුන්නලු අර මල මිනියට පොවන්න ඔන්න ඔය ගුලිය පොවපු ගමන් ලෙඩ නැගිට්ටලු. මන් මේ පාරම්පරික සිංහල වෙදකමට අපහාසයක් කරනවා එහෙම නෙමෙයි ඒත්  මට හිතා ගන්න බැරි මැරිච්ච මිනිහෙක් මරණ සහතිකේ ගන්නේ නැතුව ඉස්පිරිතාලෙන් පිටට අරන් ගියේ කොහොමද කියන එක. අනික මන් අහලා තියෙන විදිහට මල මිනී නිකන් වාහන වල ගෙනියන්න තහනම් ඒවා ගෙනියන්න ඕනේ ඒ සඳහා තියෙන වාහනයක. ඉස්පිරිතාලෙන් මැරුනයි කියපු මිනියක් මෙහෙම අරන් යන එකම වැරැද්දක් ඒත් කොහොම හරි ඒක කරලා මිනිහාට පණත් දුන්නා. ඊටත් වඩා පුදුමේ තමා මැරිච්ච මිනිහෙක්ට බේත් ගුලියක් පොවපු එක. ඒක කොහොම කලාද කියන එක නම් එතන හිටපු කෙනෙක් ගෙන්ම තමා දැන ගන්න වෙන්නේ.

තව දවසක් දැන් සර්පයෙක් කාලා මැරුන කෙනෙක් වලලන්න පාංසකූලේ එහෙම දීලා පෙට්ටිය උස්සන්න කිට්ටුවෙලා එතනට ආව කෙනෙක් කිව්වලු මිනිය බලන්න ඕනේ කියලා එහෙම කියලා. කිව්වලු මෙයා මැරිලා නැහැ එයාට සනීප කරන්න පුළුවන් කියලා ඔන්න බෙහෙත් ගුලියක් පොවලා මැරිච්ච මිනිහා නැගිට්ටුවලු. මේ මිනිස්සු මිනී වලලන්නේ එම්බාම් කරන්නේ නැතුවද එතකොට. මේකට නම් විහිළු කතාවක් තියෙනවා, දවසක් ඔහොම පෙට්ටියේ හිටපු කෙනෙක් සනීප කරන්න පුළුවන් වෙද මහත්තයෙක් ගාවට කිට්ටු උන තරුණයෙක් ඇහුවලු දැන් මේ ලෙඩාට ඔය බෙහෙත් පොවන්න නම් මේ ලෙඩගේ බඩවැල් එහෙම තියෙන්නේ ඕනේ නේද කියලා. වෙද මහත්තයා ඔව් කිව්වම කොල්ල කිව්වලු එහෙනම් මන් ටක් ගාලා මල් ශාලාවට ගිහින් ඒවා අරන් එන්නම් මොකෝ සේරම ඇඟේ ඇතුලේ කෑලි ටික එතන කියලා.

මේ වගේ ටිකක් වයසක පහේ උදවිය ඇස් දෙකෙන් දැක්කා වගේ විශ්වාස කරන්න බැරි කතන්තර හරියට කියනවා, ගොඩක් වෙලාවට මේවායෙන් කාටවත් හානියක් නැහැ ඒ වගේම අහන් ඉන්නත් ආස හිතෙනවා. ඉතින් කොහොම උනත් ඔය කතන්දර කියන්නේ අහන් ඉන්න අයගේ හැටියටනේ ඒ වගේ මේ කන වෙලාවට මට ඇහෙන්න ඕවා කියන්නේ එක්කෝ මේ අය හිතන් ඇති මන් අමු මෝඩයෙක් කියලා වෙන්න ඇති. සමහර විට දැක්කම එහෙම පේනවත් ඇති මගේ හිතේ

ඉස්සර මන් ගාව ජංගම දුරකතනයක් තිබ්බේ නැහැ. ඒ කාලේ කාගෙ හරි දුරකතන අංකයක් දුන්නම ඒක කොහේ හරි ලියා ගන්නවා. ඒ නොම්බරේට දෙතුන් පාරක් කතා කලාම නිකම්ම ඒ නොම්බරේ මතක හිටිනවා ඒ වගේ දැනට අවුරුදු 4 , 5 කට කලින් කට පාඩම් කරපු දුරකතන අංක බොහොමයක් මට තාමත් කට පාඩම් ඒත් මන් ජංගම දුරකතනය පාවිච්චි කරන්න පටන්ගත්තට පස්සේ හම්බ උන එකම එක නොම්බරයක් වත් මට මතක නැහැ. ගොඩක් ඒවා තියෙන්නේ ෆෝන් එකේ විතරයි කොහෙවත් ලියාගෙනත් නැහැ. කොච්චර හරි මන් වැඩියෙන්ම අමතන අංකේ වත් මට මතක නැහැ. කොහේ හරි ගිහින් ෆෝන් එක බැට්රි බැහැපු වෙලාවක කාට හරි ඇමතුමක් ගන්න ඕනේ උනොත් එහෙම ඉවරටම ඉවරයි.

මන් වැඩ කරන්න පටන් ගත්ත තැන නීතියක් වගේ උනා හැමදාම මොනා හරි ඉගෙන ගන්න එක පොතක ලියන එක. ඒකෙන් මට ඒ කාලෙ ඉගෙන ගත්ත දේවල් ගොඩක් තාම මතකින් ලියන්න පුළුවන් ඒත් දැන් සමහර දේවල් තියෙනවා ගූගල් නැත්නම් මට කරගන්න බැහැ කිසිම දෙයක් ගැන හොඳ මතකයක් නැහැ.

තාමත් මට යන්තම් එකයි එකයි දෙකයිවගේ එවා හිතෙන් එකතු කරන්න පුළුවන් ඒත් ඒ වගේ ඒවත් කැල්කියුලේටරයෙන් හදන අය කැල්කියුලේටරය නැති නම් එහෙම එකක් වත් හදා ගන්න බැරි තරමට අසරන වෙන වෙලාවල් තියෙනවා.

ගාමන්ට්වල වැඩකරන ගෑනු ලමයින්ගේ ගාන ලක්ෂ ගානක් වෙන්න ඇති ඒත් මේ අයගෙන් බහුතරයකට සම්පූර්ණ ඇඳුමක් මහන්න පුළුවන් ඇති කියලා මන් නම් හිතන්නේ නැහැ. එයාලා දන්නේ එක කොටසක් මහන්න විතරයි . බොත්තමක්, සක්කුවක්, කොලර් එකක් වගේ.

අපි ගොඩක් වෙලාවට පාස්වර්ඩ් එහෙම මතක තියාගන්න එක මෘදුකාංග වලට පවරනවා අන්තිමේදි අපිට පාස්වර්ඩ්නුත් අමතක වෙලා යනවා. වර්ඩ් වැඩ කරන්නේ නැති වෙලාවක අතින් ඉංග්‍රීසියෙන් ලියුමක් ලියලා දෙන්න කිව්වොත් වචන 10ක අකුරු හරියට ලියා ගන්න පුළුවන් වෙයිද?

මේ වගේ නොයෙක් විදි මගින් අපි අපේ කටයුතු යන්තර වලට පවරල වැඩ පහසු කරගන්නවා එකන් වැඩේ නම් ඉක්මන් වෙනවා ඒ ගමන් ම අපි කම්මැලියො වෙනවා. ඒ යන්තර සූත්‍ර නැතුව මොකුත්ම කරගන්න බැරි තත්වෙට අපිව පත් වෙලා තමා නවතින්නේ.

පාවිච්චි නොකරන අවයව ටික ටික අඩුවෙලා යනවා වගේ තව කාලයක් යනකොට අපි මොලෙත් නැති අය වෙලා නවතීද මන්දා

පහුගිය දවසක කොන්ඩේ කපන්න ගිය වෙලාවක පොඩි ලමයෙකුත් කොන්ඩේ කපන්න ඇවිත් හිටියා, ඒත් ඒකා අපි පොඩි කාලේ වගේ කොන්ඩේ කපන්කොට එක යුද්ධයක් කලේ නම් නැහැ සමහර විට අපේ කාලේ පාවිච්චි කරපු මේ ජාතියේ කොන්ඩේ උගුල්ලන මැෂින් දැන් පාවිච්චි කරන්නේ නැති නිසා වෙන්න ඇති.


ඉස්සර අපි ගිය සැලූන් එකේ මේ වගේ උස පුටුවක් ලමයින්ට තිබ්බත් දැන් නම් එහෙම එකක් නැහැ ලොකු අය ඉන්න පුටුවකම තමා ලමයින්වත් ඉඳවන්නේ.

පොඩි කාලේ කොන්ඩේ කපන එක කොච්චර එපා කරපු කටයුත්තක් වෙලා තිබ්බද කියන්වනම් එදාට ඒ කාලේ තිබ්බ ඉස්තරම්ම කෑමක් වෙච්ච පළතුරු (ජෙලි)යෝගට් එකක් හම්බ වෙනවා කොන්ඩේ කපලා ඉවර උනාම. කොන්ඩේ කපන එක එපාම වෙන්න ලොකු හේතුවක්  උනේ එයාලා කොන්ඩේ කපන්න භාවිතා කරන උපකරන. කොන්ඩේ උගුල්ලන මැෂින් එකයි, අනිවාර්යෙන් බෙල්ල පොඩ්ඩක් කපන හරියට කැපෙන්නේ නැති දැලි පිහියයි වෙන්න ඇති. ගොඩක් වෙලාවට් පාවිච්චි කරන්නෙත් මොට්ට කතුරු. ඒවත් වෙලාවකට කොන්ඩේ කපනවා නෙමෙයි උගුල්ලන්නවා.  ගාස්තුව නම් මට මතක නැහැ මන් හිතන්නේ රුපියල් 10ක් විතර ගන්න ඇති දැන් නම් 60- 150 අතර ගානක් තමා ගන්නේ. ඊට වඩා ලොකු ගනන් 500 - 1000 දීල නම් මන් තාම කොන්ඩේ කපලා නැහැ.

ලංකාවේ අය ගොඩක් පිටරට ගියාම , තමන්ම කොන්ඩේ කපන්න පුරුදු වෙනවා කියලා මන් අහලා තියෙන්නේ. මෙහෙ රුපියල් 100ක් විතර දීල කොන්ඩේ කපල පුරුදු වෙලා එහෙ ගිහින් එක පාර ඩොලර් 10ක් 20 ක් දීලා කොන්ඩේ කපන්න හිත හදා ගන්න බැරුව ඇති.

එදා ඉඳලා අද වෙනකම් සැලූන් වල වෙනස් වෙනස් වෙලා නැති එකම අංගය තම කෙස්කොට පිරිච්ච මාස ගානකින් හෝදලා නැති බෙල්ල වටේ ඔතන සුදු රෙද්ද. මේක නම් පිරිසිදුව තියෙන කිසිම සැලූන් එකක් මට තාම හම්බ වෙලා නැහැ

ඡායරූප 1 මෙතනින්
ඡායාරූප 2 මෙතනින්

මන් හිතන්නේ මන් වැඩියෙනම් ෆිල්ම් බලන්න ඇත්තේ A/L කරන කාලේ වෙන්න ඕනේ . ඒ දවස් වල කොළඹ හැම හෝල් එකකටම වගේ එන ෆිල්ම් බලන්න ගිහින් තියෙනවා. එක දවසක් උදේ 10.30, දවල් 1.30 හවස 3.30 තුනම බැලුවා හෝල් 3ක එදා නම් එපා උනා අන්තිමට.

ලංකාවේ නීතියක් තියෙනවලු ෆිල්ම් හෝල් එකක් කඩන්න තහනම් කියලා මන් නම් ඒකේ ඇත්ත නැත්ත දන්නේ නැහැ. ඉතින් ඔය කඩන්න ඕනේ ෆිල්ම් හෝල් නිකම්ම ගරා වැටෙන්න ඇරලා පස්සේ කඩලා දානවා ගම්පහ ටවුන් එක මැද්දේ තිබ්බ ෆිල්ම් හෝල් එක (ඒකේ නම නම් මතක නැහැ) දැන් එතන නැහැ, තියෙන්නේ ලොකු කඩයක්. ඒ වගේ එකක් තිබ්බා කොළඹ, මට මතක හැටියට නම "එම්පයර්" ද කොහෙද, ඒකත් දැන් එතන නැහැ. ඒක තමා මන් කැමතිම ෆිල්ම් හෝල් එක මොකද තියෙන්නේ ඇතුලක ඒක නිසා කාටවත් අහු වෙනෙන නැහැ ඒකට ගියාට.

දිවුලපිටිය බල්ලපාන හන්දියේ තිබ්බ ෆිල්ම් හෝල් එකක් ඒක්ත් දැන් එතන නැහැ. මිනුවන්ගොඩ අඹගහවත්තේ ෆිල්ම් හෝල් එකක් තිබ්බා. ඒකේ ඉස්කොලෙන් හඳයා බලන්න එක්කන් ගියා එකපාරක්. වාඩි වෙන්න තිබ්බේ දිග බංකු. තිරේ ඇතුලෙන් වහලේ හිල් හිටන් පේන්වා. දැන් ඒක එතන දකින්න නැහැ මන් හිතන්නේ. ගල්කිස්සේ ඕඩිය, වැල්ල වත්තේ රොක්සි, නුගේගොඩ මෙට්‍රො මේ එකක්වත් ආයි යන්න හිතෙන ජාතියේ ෆිල්ම් හෝල් නම් නෙමෙයි. පිටකොටුවේ රීගල් අනික් ඒවාට සාපේක්ශව ටිකක් හොඳයි. රීගල් එකට නම් ටිකක් වැඩිපුර යැවෙනවා.

මන් ගිය ෆිල්ම් හෝල් අතරින් හොඳම එක තමා දෙහිවල "කොන්කෝඩ්" සුවපහසුව අතිනුත් ඉස්තරම්. මන් හිතන්නේ මන් ගිය ගනන් වැඩිම ටිකට් තියෙන්නේ ඒකේ. ඊලඟට "සිනෙසිටි". සිනෙසිටි එකේ තරම් සීට් අතර ඉඩක් වෙන ෆිල්ම් හෝල්වල මන් දැකලා නැහැ. ඊට පස්සේ ඉතින් සැවෝයි , එම් සී එක සහ ලිබර්ටි එක. අනික් ෆිල්ම් හෝල් ගැන කතා කරලා වැඩක් නැහැ. ගිය සවුත්තුම එක තමා ඉස්සර නුගේගොඩ ක්වීන්ලන්ඩ් බැල්කනිය තිබ්බේ ලෑලි සොල්දරයක් හිටගත්තම අපේ ඔළුවේ හෙවනැල්ල තිරේ වැටෙනවා. මාලිගාවත්තේ රූබි එක සහ මරදානේ සෙන්ට්‍රල් ඒ වගේ කසිකබල් ෆිල්ම් හෝල් . මේවට ඉතින් ඉස්කොලෙ යනකාලේ ගියා මිසක් ඊට පස්සේ නම් ගිහින් නැහැ. කොම්පඤ්ඤවීදියේ රියෝ එකත් කබල් ෆිල්ම් හෝල් එකක් තමා.

ගම්පහ ෆිල්ම් හෝල් ගැන කතා කරලා වැඩක් නැහැ තුනක් තියෙනවා තුනම එක වගේ. මුලදි නම් "නයෝමි" එක හොඳට තිබ්බ ඒත් දැන් ඒකත් ගන්න දෙයක් නැහැ. "පබ්ලික් හෝල්" එක ඊඒපී එකෙන් ගත්තට පස්සේ ටිකක් හොඳට තියෙනවලු ඒත් මන් කාලෙකින් ගිහින් නැහැ. අනික් එක තමා මේඛලා. ගම්පහ ඕනේ තරම් ටියුෂන් කඩ තියෙන නිසා කළුවරයි ඉඳගන්න තැනකුයි තියෙනවනම් ෆිල්ම් හෝල් එකකට වැඩිත් එක්ක. ඒක නිසා මේවා කවදාවත්හදන්නේ නම් නැහැ.

ගම්පහයි කොළඹයි ඇරුනම මන් ෆිල්ම් බලලා තියෙන්නේ රත්නපුරේ  විතරයි ඒ ගොඩ කාලෙකට කලින් ජෝති රත්නපුර කියන එකේ වෙන්න ඕනේ එක පාරක් රන්දෙනිගල සිංහයා බැලුවා, කාලෙකට කලින් නිසා ෆිල්ම් හෝල් එක ගැන මතක නැහැ. මහරගම අනූෂා එකේ විරාගය බැලුවා, දසක දෙකකට විතර කලින් පටන් ගත්ත වෙලේ සහ ඉවර එනකොට විතරක් ඇහැරලා හිටපු නිසා ෆිල්ම් හෝල් එක ගැන කිසිම මතකයක් නැහැ.
දැන් සැවෝයි එක හොඳ උනාට ඒකාලේ ඒකත් චාටර්. එකට ඒ කාලේ එන්නෙම ලමා චිත්‍රපටි විතරයි ඒක නිසා මාසෙකට සැරයක් නම් සැවෝයි එකට යනවම තමා.

සැවොයි එකේ ඉස්සරහ ලස්සනට තිබ්බට මොකද සිනෙසිටි එකේ ඉස්සරහ හරියට අධි ආරක්ෂිත කලාපෙකට යන තැනක් වගේ, කටු කම්බි ගහලා යකඩ වැටවල් ගහලා. ගොඩක් ජනප්‍රිය දෙමල ෆිල්ම් පෙන්නවන් ෆිල්ම් හෝල් ඒ වගේ තමා. ඒ ඇරුනම නවීකරනය කරන්න කලින් දෙහිවල කොන්කෝඩ් එකෙත් වීරයා ඉන්න දර්ශන යනකොට තිරය වටේට ලයිට් පත්තු වෙනවා. දැනුත් ඒක තියෙනවද මට මතක නැහැ. සිංහල ෆිල්ම් පෙන්නවන් ඒවායේ මේ වගේ ඒවා දකින්න නැහැ.

මේ වගේ කසිකබල් ෆිල්ම් හෝල් එක්ක ලංකාවේ සිනමාවක් ඉතුරු වෙලා තියෙන එක ගැන අපි සතුටු වෙන්න ඕනේ මොකද හොඳ ෆිල්ම් හෝල් සේරගේම වගේ පෙන්නන්නේ අපේ චිත්‍රපටි නොවන නිසා.

1992 දි සින්ග්ලංකා ලේබලෙයෙන් "කාලෝචිත ගී" කියල කාලෝ ෆොන්සේකාගේ ගීත එකතුවක් තිබ්බ ඒ කාලේ ඉඳලම දැන් අවුරුදු 18ක් විතර තාමත් මන් අසාවෙන් අහන සිංදු එකතුවක් තමා මේක. ඒ කැසට් එකේ සිංදු ටිකත් එක්ක තව අලුත් සිංදු කීපයක් එකතුවෙලා "රත්තරන් දුවේ" කියලා සීඩී එකක් ඊට පස්සේ නිකුත් උනා. කැසට් එකනම් දැන් අහන්න විදිහක් නැහැ ඒක නිසා දැන් නම් සීඩී එක තමා ඇහෙන්නේ.


කාලයක් එෆ් එම් නාලිකා වල පට්ට ගහපු දැන් මගුල් ගෙවල් හැම එකම වගේ ජෝඩුව පිටත් වෙලා යනකොට දාන රොහන වීරසිංහ එක්ක නන්දා මාලනී කියන "රත්තන් දුවේ.." සිංදුවත් සුනිල් එදිරිසිංහ ගේ "රුදුරු තුරු වදුලේ..." කියන සිංදුවත් මේකේ තියෙනවා. ඒ ඇරුනම අමරදේව කියන "සම්බුද්ධ රාජ..." එඩ්වඩ් ජයක්කොඩිගේ "පදාර්ථයට පන කවා....",  "ආසිරි වන්න ආයුබෝවන්න.." රෝහන වීරසිංහ, "ජීවිත ගමනේ..." ඉන්ද්‍රාණි පෙරේරා, "පෙම් සිනා...." වික්ටර් රත්නායක කියන සිංදු ටිකට මන් වැඩියෙන් කැමතියි මේ අතුරිනුත් "සම්බුද්ධ රාජ.." සහ "පෙම් සිනා.." කියන දෙකට තමා මන් වඩාත්ම ආස.

දැන් තියෙන සිංදු ගොඩක් දෙතුන් පාරක් ඇහුවට පස්සේ අහන එක එපා වෙනවනේ ඒත් මේ සිංදු නම් මට තාම නම් අහලා එපා වෙලා නැහ. ආයි ආයි අහන්න හිතෙනවා.

මේකේ සිංදුවල mp3 නම් මට හම්බ වෙලා නැහැ
මේකේ මිල රුපියල් 350

අපේ දුකාත් ලියලා තියෙනවා දැක්ක සිඩී එකක් ගැන මේ ලඟදි , ඒකත් කියවලා බලන්නකෝ.

එක එක වයසේදි මිනිස්සු එක එක ප්‍රමානෙන් බොනවා. සමහරු හැමදාම එකම ප්‍රමානේ බොනවා ඒත් ගොඩ දෙනෙක්ට එහෙම බොන්න වෙන්නේ නැහැ. අනික තනිකඩ කාලේ බොන ප්‍රමානෙ බැන්දහම බොන්න වෙන්නෙත් නැහැ. වයස්ට ගියාම තවත් අඩු වෙනවා. එක්කෝ වැඩි වෙනවා. පොඩි ලමයි ඉන්නවනම්, සමහර වෙලාවට එයාලා නිසත් බීම සීමා වෙනවා. අපේ අයිය කෙනෙක් ඉන්නවා එයාට සිගරට් බොන එක සෑහෙන්න අඩු කරන්න උනා එයාගේ පුතා නිසා.

අපේ අය බොන්න ගියාම ගොඩක් වෙලාවට ආපහු යන්නේ කොහොමද, තමන්ගේ ප්‍රමානේ මොකද්ද, ගෙදර බිරිඳයි ලමයිනුයි ආරක්ෂා කරන්නේ කවුද වගේ එවා හිතන්නේ නැහැ එක පාරක් මගුල් ගෙදරක ගිහින් ඉන්නකොට දැක්කා සැමියා බීලා හොඳටම පොඩි බබෙක් වඩා ගත්ත බිරිඳ ඉන්නවා වමනේ දාන සැමියා ගාවට වෙලා. ඉතින් අර සිහි නැති මිනිහට ඕකේ ගානක් නැහැ ලැජ්ජාව තමන්ගේ බිරිඳට. අනික රෑ වෙලා ගෙදර යන්නේ කොහොමද, වාහනයක ආවත් ඒක එළවන් යන්න ඕනේ. බිරිඳට එළවන්න පුළුවන් උනත් මගදී අනතුරක් උනොත් ඒක ගැන බලන්නේ කවුද.  ඉතින් බොන අය නිසා අපහසුතාවයට පත් වෙන්නේ වටේ ඉන්න අය. යාලුවො එක්ක බොන්න ගිහින් වැඩි උනොත් ගෙදර යන්නේ කොහොමද, කවුද ගිහින් දාන්නේ, වාහනයක් අරන් යන්න අතේ සල්ලි තියෙනවද? එහෙම උනාම යාළුවන්ටත් වදේ. එකෙන් වෙන්නේ ඊලඟ දවසේ බොන්න යන්න කතා කරන්නේ නැති එක තමා.

පවුලේ අය හරි , යාලුවො හරි රෑට නවතින්න බලාගෙන විනොද චාරිකාවක් වගේ ගියාම හිතේ හැටියට බොන්න පුළුවන් වෙනවා ඒත් එතකොටත් හිතන්න වෙනවා කාට හරි ලෙඩක් දුකක් හැදුනොත් ගෙනියන්නේ කොහොමද කියලා. මොකද පිරිමි ටික සේරම බීල නම් ගෑණුයි ලමයිනුයි ගැන බලන්න කෙනෙක් නැති නිසා.

මාත් ඉතින් ලොකුවට කිව්වට දෙතුන් පාරක් අනික් අයට වදයක් වෙලා තියෙනවා හැබැයි යාළුවන්ට නෙමෙයි නෑදෑ අයියලට. මොකෝ මන් වැඩියෙන්ම සෙට් වෙන්නේ පවුලේ අය එක්ක නිසා . ගොඩක් වෙලාවට එහෙම සෙට් වෙන්නෙත් කාගෙ හරි ගෙදරක නිසා එහෙම වැටිලා නිදා ගන්න පුළුවන් ඒ නිසා මට එච්චරම අවුලක් වෙලා නැහැ.

ඇත්තටම මන් හිතන හැටියට නම් බොන්න ඕනෙත් වගකීමකින් කියලයි.

මේකත් නිකමට කියවලා බලන්න ඇත්තටම මට කියන්න ඕනේ උනේ මේ ගැන

Bloggers.com - Meet Millions of Bloggers