මගේ මරණය

ඔබ මෙක කියවනවද??
එහෙනම් මරණය හමු වේවි කවද හරි.
එසේනම් මැරෙනකම් ජීවත් වෙන මා සමග රැඳෙන්න.
මරණය හමුවෙන තුරා!!!

ඉස්කොලේ යන කාලේ මන් කැමතිම විෂය තමා මේක. මේ විෂය උගන්නන කාල පරිච්ඡේද වලට තමා මන් කැමතිම. මන් විතරක් නෙමෙයි අපේ පන්තියේ ඉන්න ලමයි හැමෝම කැමතිම විෂය තමා මේක. පොඩි අවුලක් තියෙන්නේ අනික් විෂය වගේ මේක සතියට නිෂ්චිත කාලපරිච්ඡේද ගානක් උගන්නනේ නැහැ . සමහර සති වල ඇත්තේම නැහැ සමහර සතිවල දෙක තුන තියෙනවා. ඉතින් අපි නියමිත විදිහටම වැඩ කරන්නේ ඔය විෂය තියෙන කාලපරිච්ඡේද වලදි විතරයි. මන් මේ කියන විෂය උගන්න්න කාලපරිච්ඡේද වලට කියන්නේ ෆ්‍රී පීරියඩ් කියලා නැත්නම් කෙටියෙන් නම් ඕෆ් එකක් කියලත් කියනවා.

ඔය විෂය තියෙන වෙලාවට අපි හරිම ප්‍රයෝජනවත් විදිහට කාලය ගෙවන්න විවිදාකාරයේ ක්‍රියාකරකම් වල නියැලෙනවා. එවායින් අපේ බුද්ධිමට්ටම සෑහෙන්න ඉහල ගියා ඒ කාලේ. එකක් තමා පෑන් ගැහීම. දෙදෙනෙක් හෝ වැඩිපිරිසක් සහභාගී වී ප්‍රතිවාදියාගේ පෑන මේසයෙන් බිමට දැමීම  තමා තරඟය. මුලින් මුලින් නිකම් පෑන විතරක් පාවිච්චි කලත් පස්සේ පස්සේ යකඩ ඇන වැනි බර දේවල් හයි කරපු පෑන් පවා භාවිතා උනා. මන් ගාවත් පරාල ඇණ දෙක තුනක් හයිකරපු පෑනක් තිබ්බ.

තව එකක් තමා බුක් ක්‍රිකට්. ආණ්ඩුවෙන් නිකන් දෙන අච්චුපොතෙන් වඩාත් වැඩි ප්‍රයෝජනක් ගත්තා මේක නිසා. පොත ඉරට්ටේ අංක තිබෙන ලෙස පෙරලා , අහඹු ලෙස පිටුපෙරලීම තමා තරඟය. සීමිත පන්දුවාර, ටෙස්ට් තරඟ ඕනෑම එකක් ක්‍රීඩා කල හැකි අතර වර්ෂාවෙන බාදාවක් නැත.

කොටු පිරවීම (කොටු පැනීම නම් අල්ල්පු වත්තේ තිබ්බ බාලිකා පාසැලේ සිසුවියන් සමග සුහදව සිදුකරන ලදී) මේක නම් පසු කාලේක පර්ගනක ක්‍රීඩවක් ලෙසත් තියෙනවා මන් දැක්කා. තව චිත්‍රපටිවල නමේ මුල අකුරයි අග අකුරයි ගහලා අනික් අකුරු ප්‍රතිවාදියාට අනුමානය කර ලකුනු ලබාදෙන එකක් කලා ඒකට කියපු නම නම් මට මතක නැහැ. ගැහැණු පිරිමි මල් පළතුරු සත්තු නගර..... ඔන්න ඔය වගේ එකක් කලා. මේක ගෙදරදිත් කලා. මේක වැඩිහිටියොත් කරන එකක් කියලා මන් අහලා තියෙනවා. එක්කෙනෙක් අකුරක් යෝජනා කර ඒ අකුරෙන් අනික් අය ගැහැණු පිරිමි මල් පළතුරු සත්තු නගර වල නම් ලියන එක තමා තරඟේ. තව ඕකට එළවලු, ඇඳුම්, චිත්‍රපටි වාහන වගේ ගොඩක් ජාති එකතු කරගන්නවා. විභාගයක් ලියනකොටදි වත් නැති තරම් ලඟ ඉන්න එකාගෙන් හංග ගෙන තමා අපේ එකේ ලියන්නේ.

කලාතුරකින් කෙනෙක් තමා ඔය විෂය තියෙන වෙලාවට පංති කට්කරලා පුස්ථකාලෙට යනවා වගේ වැඩකට නැති වැඩක් කරන්නේ. අපිටත් එක්කම අල්ලපු පංතියටත් මේ විෂයම තිබ්බොත් එහෙම කලු ලෑල්ලේ ලියන්න තියෙන හුණුකූරු ටික ඉවර වෙනකම් පංතිදෙක අතර පොඩි පහේ යුද්ධ උනත් දකින්න නැතුවාමත් නොවේ. ඉඳලා හිටලා ගීතයෙන් ගීතය තරඟ තියන්න ගිහින් අල්ලපු පංතියේ ගුරුවරයා ඇවිත් අපිට අනාගතේ වේදිකාවේ ඉන්න පුරුදු කරවන්න හිතාගෙන මේසේ උඩට වෙලා ඉන්නත් අවස්ථාවත් සලසා දෙනවා.

ඉඳලා හිටලා අපේ මේ කැමතිම විෂය ඉගෙන ගන්නත් බාධා ඇති නොවෙනවම නෙමෙයි. කොහේවත් යන අපි වගේම නිකන් ඉන්න ගුරුවරයෙක් ඇවිත් අපිට වෙනම විෂයක් උගන්නන්න යෑම නිසා සමහර දවස් වලටනම් අපිට අපේ ප්‍රියතම විෂය තියෙන කාලපරිච්ඡේද වලට සහභාගී වීමේ අවස්තා නැති වෙලා යනවා

මම මේ අපේ ධන රින ඇමතිතුමා වගේ ආර්ථික විද්‍යාව ගැන කතා කරන්න  යනවා එහෙම නෙමෙයි ඒත් මගේ සිහිනය සැබෑකරගන්න ණයක් ගන්න ගියාම සහ පහුගිය දවසක කියවන්න ලැබුන පොතක් නිසා හිතුන දේවල් ටිකක් මේ.

පොත ගැන විස්තරේ පහල තියෙනවා. මන් හිතන්නේ අපේ රටේ ඔය ආර්ථිකේට සම්බඳ ලොකු ලොකු තනතුරුවල ඉන්න අය ටිකක් පෙරලලාවත් බැලුවොත් හොඳයි මේ පොත.

අපේ රටේ බැංකුවකින් ණයක් එහෙම ගන්න යනවනම් අපි ගන්න යන මුදල වගේ දෙගුණයක්වත් වත්කම් අපිගාව තියෙන්න ඕනේ එහෙම තිබිලත් ගන්න ණය වගේ දෙතුන් ගුණයක් අපි ආපහු ගෙවන්නත් ඕනේ. අතේ මිටේ සල්ලි නැතිකෙනෙක්ට නම බැංකුවකින් ණයක් ගන්නවා කියන එක හීනයක්. හම්බ කරපුවා ඉතිරි නොකිරීමේ වරද නිසා මටත් ඉතින් සිහින සැබෑකරගන්න නම් පොඩි පහේ ණයක්ගන්න උනා. ණයක් ගන්න ඕනෙ කරන කිසිම සුදුසුකම්ක් මට නැති නිසා ඊට වඩා වැඩිමුදලක් ඇපේට තියලා තමා ණය ගන්න උනේ. අන්තිමේ ඇපමුදල තියෙනවා කියෙලා හිතුන නිසාත්, මන් හරියට ණය ගෙව්වත් ඒක එකතු කරන එක නම් නොකරන නිසාත් ඒ වෙලාවේ නම් ඒක හොඳයි කියලා හිතුනත් දැන් ගෙවනවා ගෙවනවා ඒත් ණයෙන් අඩුවෙන්නේ ඉතාම සුළු කොටසක් වගේ පේන කොටනම් කරගත්ත මෝඩ කමක් කියලා නොහිතෙනවාම නෙමෙයි.

බංගලිදේශයේ ග්‍රාමින් බැංකුවනම් ණයදෙන්නේ දුප්පත් අයට කිසිම ඇපයක් නැතුව තමා මේ ණය මුදල් ඔවුන් දෙනවා කියන්නේ. පොතේ තියෙන විදිහටනම් ණය ආපහු ගෙවන ප්‍රතිශතයත් ඉහල අගයක තියෙනවා. අපේ උනත් බැංකු වලට වැඩියෙන්ම පොලු තියෙලා තියෙන්නේ සල්ලිකාරයෝ මිසක් දුප්පත් අය නෙමෙයි දුප්පත් මිනිහෙක් පොල්ලක් තිබ්බොත් ඒ මිනිහාව එල්ලයි ඒත් කෝටිපතියෙක් පොල්ලක් තිබ්බොත් එයාට තව ණයක් දෙයි.

ලෝක බැංකුව වගේ ආයතන දුප්පත්කම තුරන් කරන්න කියලා දුප්පත් රටවල් වල ඉන්න සල්ලි තියෙන අය තවත් පොහොසත් කරනවා වගේ වැඩ ගැන මේ පොතේ හොඳ විස්තරයක් තියෙනවා. අනික මේ ග්‍රාමින් බැංකුව වැඩිපුරම ණය දෙන්නේ කාන්තාවන්ටලු. මොකද එයාලා පිරිමින්ට වඩා වගකීමකින් ණය මුදල පාවිච්චි කරනවා වගේ හේතු නිසා.

පොහොසත් අයට කෝටි ගනන් ණය ඕනේ උනාට දුප්පත් අයට ණය ඕනේ ඉතාම සූළු මුදලක් අනික ඔවුන් එය ගෙවන්නෙත් සති පතා වාරික වලින් එතකොට ආපසු ගෙවන ප්‍රමානයත් පොඩි ගානක් වෙන නිසා ණය මුදල ඉබේම පියවෙන බවක් තියෙනවාලු. මේ ක්‍රමේ අපේ රටේ අයත් කරනව කියලා මට අහන්න ලැබුනා. ණයට රුපියල් පන්දාහක් දුන්නම් දවසට සීය ගානේ දවස් හැටකින් ගෙවන්න ඕනේලු. ඒ විදිහට ණය දෙන අය ගොඩක් ඉන්නවා කියලා මට අහන්න ලැබුනා.

අපේ රටේත් ග්‍රාමීන් බැංකුවක් තියෙනවා. නමේ අග ටික ග්‍රාමින් උනාට මුල ටික ලොකුම ලොකු මුදල් වංචාවල් වලට සම්බන්ද නිසා මට නම් ඒ බැංකුව ගැන කිසිම විස්වාසයක් නැහැ. කොහොම උනත් පොතේ කියැවෙන හැටියට ඇත්තටම දුපත්කම නැති කරන්න නම් ඔය ලොකු ලොකු කර්මාන්ත ආරම්භ කරනවාට වඩා දුප්පත් අයට ණය දීලා ඒ අයව තමන්ගේම කිසියම් ස්වයං රැකියාවකට උනන්දුකරන එක හොඳයි කියලා මටත් හිතුනා

Banker to the Poor
Micro-Lending and the Battle Against World Poverty
by Muhammad Yunus

මුහම්මත් යුනුස්, ඇලන් ජොලිස් සමග
දුප්පතාගේ බැංකුකරු
ග්‍රාමීන් බැංකුවේ කතාන්දරය

පරිවර්තනය සරත් කැල්ලපත
සරසවි ප්‍රකාශනයක්
මිල රුපියල් 650

පොඩිකාලේ ඉස්කොලේ යන්න පටන් ගන්න කොට නම් මොකටද ඉස්කොලේ යන්නේ කියලා කිසිම අවබෝධයක් තිබ්බේ නැහැ. කවුරු හරි ඇහුවාම ලොකු වෙලා කවුරු වෙන්නද කැමති කියල හැමෝම කියන නිසාද කොහෙද ඇහුවොත් කියන්නේ දොස්තර කෙනෙක් හරි ඉංජිනේරුවෙක් හරි වෙනවා. කියලා. ඒ කාලේ නම් පරිගණකය කියලා එකක් තියෙනවද කියලවත් දැනගෙන නොහිටපු නිසා කීයටවත් දැන් කරන රස්සාව නම් කරන්න හීන මවපුනැති බව මට 1000%ක් විස්වාසයි.

අනික් අය ගැන කෙසේ වෙතත් මම නම් රස්සාවක් කරන්නේ සල්ලි කීයක් හරි හම්බ කරගන්න. මොකද ඔය මොනා කිව්වත් ජීවත් වෙන්න සල්ලි ඕනේ නිසා.  අපොස උසස් පෙලත් හරියට පාස් උනේ නැති උනාට පස්සේ තමා රස්සවක් කරන එක ඉලක්ක කරගෙන එක එක පාඨමාලා කොරන්න පටන් ගත්තේ. කොහොමින් කොහොම හරි අන්තිමේ මෙතන නැවතිලා ඉන්නවා.

මන් මේ කියන්න හදන්නේ මගේ එදිනෙදා වියහියදම් ගැන මට හිතුන දෙයක්. ගිය අවුරුද්දේ මේ කාලෙදි මන් උපයපු මුදලට වඩා ටිකක් වැඩි මුදලක් මේ අවුරුද්දේ මේ දවස් වල මන් උපයනවා ඒත් පුදුමේ කියන්නේ ගිය අවුරුද්දේ මේ කාලේ මාසේ අන්තිමට මගේ අතේ ඉතුරු උන මුදල වත් දැන් මගේ අතේ ඉතුරු වෙන්නේ නැහැ. ඒක නම් පුදුම වැඩක්. මන් හිතන්නේ ඕකට හේතුව බඩුමිල ඉහල යාම ම නෙමෙයි. උපයන මුදල වැඩිවෙනකොට අපි වියදම් කරන මුදලත් ඉබේම වැඩි වෙන එකයි. (ඒ කාලේ සංස්ථා ඕල්ඩ් බිව්වත් දැන් ඊටත් වඩා ගනන් අඩු ගල් බොන්නේ ඒත් ඉතුරුවක් නැතිහැටි ).

දැන් ඉතින් මන් ඉන්නේ ජීවිතේ හතරවෙනි දශකයේ නිසා හම්බ කරන සේරම කාලා බීලා හරියන්නේ නැහැනේ. ඒ කාලේට වඩා මට අලුතින් එකතු උන වියදම් නම් නැහැ ඒත් මටම හිතා ගන්න බැරි විදිහකින් මගේ ආර්ථිකය කඩා වැටිලා. කොහෙන් කොහෙන් හරි නිස්කාරන වියදම් ටිකක් ඇවිත් වගේ.

බ්ලොග් ලියන ගොඩ දෙනෙක් වැඩිය පවුල්බර එහෙම නැති අය ඉතින් ඒ අයට තමා මන් මේ කියන්නේ. සල්ලි කියන දේ අපේ  අනාගතයේදි සෑහෙන්න වැදගත් කමක් උසුලනවා ඒක නිසා තම තමන් උපයන මුදල් ටිකක් අරපරිස්සමින් වියදම් කරන්න. තමන්ටම කියල මොකක් හරි කරන්න ගියාම තමා ඒ ඉතුරු කරපු සල්ලිවල අගේ තේරෙන්නේ. හැමෝගෙම දෙමව්පියන්ට සේරම කරලා දෙන්න පුළුවන් කමක් නැහැ. ඒතකොට තමන් ගාව තියෙනවා නම් පිට කාගෙවත් රැස්පොට් බලන්නේ නැතුව තමන්ගේ දේවල් බලා කියා ගන්න පුළුවන් (අනික් අයට කිව්වට මටත් මේක තාම හරියට කර ගන්න බැරි උනා ඒත් මට ලැබුන අත්දැකීම් වලින් මේ කියන්නේ)

Bloggers.com - Meet Millions of Bloggers