මගේ මරණය

ඔබ මෙක කියවනවද??
එහෙනම් මරණය හමු වේවි කවද හරි.
එසේනම් මැරෙනකම් ජීවත් වෙන මා සමග රැඳෙන්න.
මරණය හමුවෙන තුරා!!!

ඉතින් තවත් අවුරුද්දක් ගෙවිලා ගියා. ඒක පටන් ගත්ත දවස නිකන් අද ඊයේ වගේ ඒත් අවුරුද්දක්ම අපිට නොදැනීම ඉවරයි. මන් කොහේ හරි දැක්ක අපි වැඩියෙන්ම නාස්ති කරන වැඩියෙන්ම වටින දේ තමා කාලය කියලා. මොන දේ නැති උනත් අපිට ඒවා උපයා ගන්න පුළුවන් ඒත් නැති වෙන කාලය.... ජනවාරි පලවෙනිදා කියලම නැතත් හැමදාම වගේ මන් හිතනවා කලේ නාස්ති කරන්න හොඳ නැහැ මොනා හරි ප්‍රයෝජනවත් වැඩ කරන්න ඕනේ කියලා ඒත් තාම ඒක ක්‍රියාවට නන්වන්න බැරි උනා.

ඉස්සරනම් ගොඩක් වෙලාවට ජනවාරි පළවෙනිදා ඉන්නේ ඔලුව කැරකි කැරකි, ආපහු එන ඒවා උගුරේ තියාගෙන, දවසම ඉන්නේ කූල් කෝඩියල් බිබී. දැන් නම් එහෙම නැහැ බොන එක නවත්තලා නිසා නෙමෙයි දැන් ඒක හරි ගිහිල්ලා. පළවෙනිදා ක්ලාස් ගිහින් බිත්තියට ඔළුව තියාගෙන හිටපු දවසුත් තිබ්බා. දැන් නම් එහෙම නැහැ.

සමහර අයනම් හිතන්නේ පළවෙනිදා හොඳට හිටියේ නැත්නම් අවුරුද්දම එහෙමයි කියලා ඒකනම් ඉතින් අමු බොරුවක් මොකෝ පළවෙනිදා ලමයි හම්බවෙන අම්මලට මුළු අවුරුද්දේම ලමයි හම්බ වෙනවායෑ. ඒ වගේ තමයි ජනවාරි පළවෙනිදා උනත් අනික් දවස් උනත් සේරම එකයි.

ඉතින් එහෙම නම්

උදාවූ නව වසර ඔබ සැමට අති විශේෂ සුභ නව වසරක් වේවා!!!
සියළු මත්පැන් ජාතිවල මිල අඩු වේවා!!!!
මාස්පතා පඩි වැඩි වේවා!!!!!
මතට තිත නොවී හැමදාම තිතට මත්වෙන්න ලැබේවා!!!!

අපිට ඉතින් සිංහල බාසාවෙන් යනකොට කියන්න එකක් නැහැනේ. මොකෝ ගිහින් එන්නම් 2009 කියන්නයෑ. 2009 ආයි ආපහු කවදාවත් එන එකක්යැ. ඒක නිසා යනකොටයි එනකොටයි දෙකටම කියන්න තියෙන්නේ ආයුබෝවන් තමා.

ඕන් ඉතින් 2009 ත් ඉවරයි හෙට ඉඳලා 2010 දිනේ ලියන්න ගියාම ටික දවසක් යනකම් ටිකක් අවුල් වෙයි මොකො 200 ලියලනේ අපි අනික් ඉලක්කම ගැන හිතන්නේ. ඒත් ඒක ටික දවසකින් හරියයි.

මේ අවුරුද්දට ලියන අවසාන බ්ලොග් ලිපිය. අද රෑට ඉතින් මොන මොනා හරි කරන්න තමා හිතාගෙන ඉන්නේ. හෙට ඉඳන් නව වසරක් උනාට මගේ නම් කිසිම දෙයක් අළුත් වෙන එකක් නැහැ. කවදාවත් මට ජනවාරි පළවෙනිදා කියලා අළුත් බලාපොරොත්තු තිබ්බේ නැහැ. අනික එදාට බලාපොරොත්තු ඇති කරගත්තා කියලා ඉතුරු දවස් 364 දි මන් ඒවා ඉෂ්ඨ කරගන්න මහන්සි වෙන එකක්යෑ.

එහෙනම් ඕන් 2009
අපි යනවා 2010ට
ආයුබෝවන් ඔබ!!!


පළතුරු කියපු ගමන් මට මතක් වෙන්නේ මංජුල වෙඩිවර්ධණගේ බත්තලංගුණ්ඩුවේ තිබ්බ පළතුරු ඒත් ඒ පළතුරු වල නම් රස බලන්න මට තාම නම් වාසනාවක් ලැබිලා නැහැ. ඒ පළතුරු නම් හොඳටම දන්න කියන එකෙනෙක්ගෙන් අරගෙන් මිසක් රසබලන එකත් ටිකක් විතර භයානකයිනේ. ඒත් මන් මේ කියන්න හැදුවේ ගස් වැල් වල හැදෙන පළතුරු ගැන.

මන් කන්න කැමතිම කෑමක් තමා පළතුරු කියන්නේ. එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් ඇරෙන්න පළතුරු කන්න අකමැති අය මට හම්බ වෙලා නැහැ. මන් කන්නේ නැහැ කියලා කියන්න කිසිම පළතුරුක් නම් නැහැ ඒත් ලංකාවේ හැදෙන්නේ නැති ඇපල්, දොඩම්, මිදි, පෙයාර්ස් වගේ ඒවා කොච්චර කන්න ආස උනත් නොකා ඉන්න උත්සාහ කරන්නේ කඩලා මාස ගානක් යනකනුත් ඔය විදිහට තියා ගන්න කොච්චර බෙහෙත් ජාති දානවද කියලා හිතෙන නිසා

කවුරු හරි ඇහුවොත් මන් ආසම පළතුරු මොකද්ද කියලා ඒකට නම් එකක් කියන්න බැහැ. අඹ, රඹුටන්, මැංගුස්, දූරියන් වලට අනික් ඒවාට වඩා ටිකක් වැඩිපුර කැමතියි. අමුවෙන් කනවනම් වෙරළු, පේර වලටත් , ඉදිලා කනවනම් අඹ, වැල, වරකා, ඇඹරැල්ලා වලටත්, උයලා කනවා නම් කොස්, අඹ වලටත් අනික් ඒවාට වඩා ටිකක් විශේෂයක් දක්වනවා.

පළතුරු කියන්නේ කන්න විතරක් නෙමෙයි බොන්නත් පුළුවන් ජාතියක්නේ. එතකොටනම් අංක එකට එන්නේ අලිගැට පේර ඊලඟට දිවුල්. අඹ ගස්ලබුත් බොන්න නම් කැමතියි. ජින් බොනකොට දෙහි ටිකකුත් වොඩ්කා බොන්න දොඩම් යුෂත් තිබ්බනම් ඉතින් කියලා වැඩක් නැහැ.

අපේ රටේ හැදෙන්නේ නැති පළතුරු ජාතියක් නැහැ ඒත් අවාසනාවට වෙළඳපොළේ තියෙන පලතුරු ගැනනම් කාටවත් විශ්වාස කරන්න බැහැ ලස්සනට ලොකුවට තියෙන්නේ දාන්න පුළුවන් උපරිමේටම වස විස එකතු කරලා. ඒක නිසා අපේම කියලා වවාගෙන කෑවොත් මිසක් වස විස නැති කෙසෙල් ගෙඩියක් වත් කඩෙන් අරන් කනව නම් බොරු

පළතුරු කියන්නේ මාර ජාතියක්. අමුවෙන් කන්නත් පුළුවන් , ඉදිලා කන්නත් පුළුවන්, වෙලලා කන්නත් පුළුවන්, උයලා කන්නත් පුළුවන්, ලුණු මිරිස් කුඩු දාලා අච්චාරු කන්නත් පුළුවන් ඒ සේරටම වඩා වැඩියෙන්ම වැදගත් බයිට් එකට කන්නත් පුළුවන් ජාතියක්.

ඡායාරූපය මෙතනින්

මේ වගේ එකක් නම් මන් තාම දැකලා නැහැ ඒත් සිරසේ ගිය බුක් මාර්ක් කියන එක ටිකක් මේ වගේ කියලා මට හිතෙන්නේ. අජිත් ගලප්පත්තිගේ සහෘද සටහන් පොතේත් තියෙනවා මේ වගේ වැඩසටහනක් ගැන. ඉතින් මේ කෑම, බීම ගැන රූපවාහිනී වැඩසටහන නෙමෙයි පොත් ගැන එකක්. කාවද ගන්නේ ඉදිරිපත් කරන්න. මේ දෙන්න කොහොමද? දුකා එක්ක එල්ජී.

වැඩසටහන පෙල ගැහෙන්න හිතුවේ මෙහෙමයි. පොතක් තෝර ගන්නවා ඒක ලියපු කෙනයි, එක පොත් කඩේකුයි , පාර අයිනේ තියෙන ලාබෙට පොත් විකුනන තැනකුයි, තෝරගත්ත පොත කියවපු අයයි, පොත ගැන කියන්න දෙතුන් දෙනෙකුයි, ලංකාවේ තියෙන ප්‍රසිද්ධ පුස්ථකාලෙකුයි.

මුලින්ම තෝරගත්ත පොතෙන් ටිකක් කියවලා ලියපු කෙනාගෙන් ඒ පොත ලිවීම ගැන අහනවා. ටිකකින් ඔය පොත් කඩේ පෙන්නනවා. ඊට පස්සේ ඒ පොත කියවපු සාමාන්‍ය රසික රසිකාවියෝ දෙතුන් දෙනෙක්ගේ අදහන් විමසනවා. ඔය අතරේ මුළු වැඩසටහන පුරාම කඩින් කඩ අර තෝරගත්ත පොත ලියපු කෙනාගේ කතාබහත් යනවා. ඔය අතරේ අර පාර අයිනේ පොත් තියෙන තැනක් පෙන්නලා ඒක අයිති කෙනා එක්කත් පොඩි කතාබහක් කරනවා. පොත කියවපු ටිකක දැන උගත් කෙනෙක්ගේ අදහසුත් ඔය අතරේ දානවා.

අවසාන හරියේ පුස්ථකාලෙටත් ගොඩ වැදිලා ඒකේ විස්තරයකුත් දානවා. අන්තිමටම වගේ යන්නේ. අළුතින් නිකුත් වෙච්ච පොත් ගැන, පොත් එළිදැක්වීමේ උත්සව, පොත් ප්‍රදර්ශන සහ පොත් වලට සම්බන්ද තවත් කටයුතු ගැන විස්තර.

අපේ රටේ පොත් ප්‍රදර්ශනයේදි ඇරෙන්න පොත් කියන්නේ එච්චර ජනප්‍රිය දෙයක් නොවන නිසා මන් හිතන්නේ නම් නැහැ මේ වගේ එකකට අනුග්‍රාහකයෝ හොයා ගන්න නම් ලේසි වෙයි කියලා.

මන් ඉතින් වයසක මනුස්සයනේ ඉතින් මට මතක ටීවී වැඩසටහන් සේරම වගේ දැනට අවුරුදු දහයකට විතර කලින් ටීවී එකේ ගියපු ඒවා. මේ පොඩ්ඩක් ලියන්න හදන්නේ ඒවා ගැන.

ඉස්සරම කාලේනම් ගිය ටෙලිනාට්‍ය ගැන එච්චරම මතකයක් නැහැ. ඒ කාලේ දැන් වගේ හැමදාම ටෙලිනාට්‍ය ගියාද මන්දා. මන් හිතන්නේ පරණම මතක ටෙලිනාට්‍ය තමා "කෝපි කඩේ" තාමත් "කෝපි කඩේ" ගියා දැන්නම් බලපු කාලයක් මතක නැහැ. මේවා නම් පරණමද මන්දා ඒත් කාලෙකට කලින් බැලුවා කියලා මතකයි. බෝඩිම, අසල්වැඩියෝ, පලිඟු මැණිකේ, දූදරුවෝ, සුසීමා ඒගේ ඒවා.

ටෙලිනාට්‍ය ඇරුනම ගොඩක්ම බලන්න ඇත්තේ ටීවී එකේ යන ඉංග්‍රීසි කතා. මන්කි කියල එකක් බැලුවා මතකයි ගොඩක් කාලෙකට ඉස්සර. ඒකටනම් පුදුම ආසාවක් තිබ්බ ඒ කාලේ. නයිට් රයිඩර්, ටාසන් (පස්සෙ කාලෙක සිරසේ ගිය එක නෙමෙයි), කුංග්ෆු වලටත් පිස්සු හැදිලා හිටියා.

ඊට ටිකක් පස්සේ කාලේ නම් ඕෂන් ගර්ල්, ස්පෙල් බයින්ඩර්, ජැක් ඇන්ඩ් ජිල්, සෙක්ස් ඇන්ඩ් ද සිටි, සූර පප්පා ගොඩක් ආසාවෙන් බැලුවා. ටෙලි නාට්‍ය දෙක තුනම් බැලුවත් ඒවායේ නම් නම් හරියටම මතක නැහැ. හිරුට මුවාවෙන්, ගැහැණු ලමයි, ඉටිපහන්, සින්තටික් සිහිනය, අකාල සන්ද්‍යා, දණ්ඩුබස්නාමානය, සබඳ පබිලිස්, සකිසඳ එලියස් වගේ ඒවා දිගටම වගේ බැලුවා. මන් හිතන්නේ අන්තිමටම බලපු ටෙලිනාට්‍ය සබඳ පබිලිස් ද කොහෙද .ඊට පස්සේ ඒක්වත් දිගටම බැලුවේ නැහැ.

මන් හිතන්නේ වැඩිම සැරයයක් ටීවී එක බලපු වැඩසටහන තමා රොබින් හුඩ් (දැන් යන අළුත් එක නම් නෙමෙයි පරන එක). දොස්තර හොඳ හිත වගේ කාටූන් තාමත් බලන්න ආසයි. සූර පප්පත් ආයි ආයි බලන්න පුළුවන්.

සකිසඳ එලියස් වගේ ටෙලිනාට්‍යක් නම් ආයිත් බලන්න පුළුවන්. අශෝක හඳගම , ජයන්ත චන්ද්‍රසිරි හදපු සේරම ටෙලිනාට්‍ය ආසවෙන් බැලුවා. ඇල්ල ලඟ වලව්ව වගේ ඒකක් වැඩිපුරම බැලුවේ ඇස් පියාගෙන. ඒත් දැන් පරණ ටීවී වැඩසටහන් බලනකොට ඒවායේ පාටවල් නිකන් පරණ පාටයි වගේ. දැන් තියෙන ඒවායේ තියෙන්නේ ගොඩක් ඇත්තම වගේ පාටවල් නේ.

සමහර ඒවානම් බැලුවේ ඒවායේ රඟපාන නිලියෝ නිසා. ජෙසිකා ඇල්බා නිසා ඩාර්ක් ඒන්ජල්, තවත් කවුදෝ නිසා මෙල් රොස් ප්ලේස් කියලා එකකුත්, ජේන් නිසා සිරසේ ගිය ටාසන්, ඕෂන් ගර්ල් නිසා ඒකත් බොහොම උනන්දුවෙන් බැලුවා. අපේ නිළියෝ නිසාත් සමහර ටෙලිනාට්‍ය කට ඇරගෙන බැලුවා.

ඉස්සර තිබ්බේ ටීවී චැනල් දෙකයි තුනයි නිසා වැඩිය අවුලක් නැතුව ටීවී බලන්න පුළුවන් උනත් දැන් නම් පවුලේ හැමෝටම එක ටීවී එක ගානේ නැතනම් ඇණ කොටා ගන්නේ නැතුව ටීවී බලනවා කීයන එක බොරුවක්

මේක ඉතින් හැමෝම දන්න මැස්මක් ඒත් කීයෙන් කීදෙනෙක් මේක හරියට මහනවද කියන එක තමා මට තියෙන ගැටළුව.
මේ දවස්වල "ගැහැණු ලමයි" ටෙලිනාට්‍ය ටීවී එකේ යනවා නේද, මම නම් ටීවී එකෙන් ඈත් වෙලා ඉන්න නිසා බලන්න නම් හම්බ වෙලා නැහැ. ඒත් කාලෙකට කලින් ගියා අයි ටී එන් එකෙත් "ගැහැණු ලමයි" ටෙලිනාට්‍ය අන්න ඒකන් මන් ගොඩක් ආසාවෙන් බැලුවා කියලා ලාවට වගේ මතකයි.
ඔය "ගැහැණු ලමයි" එකේ නිමල්ගේ මල්ලි රොහණ, දවසක් කුසුම්ලගේ ගෙදර ඇවිත් එයාලගේ අම්මා කමලාවතී ගැන මෙහෙම කියනවා
"...කොස් ඇටයක් අහක දාන්න බැහැ. ගහේ බිලිං ටික අහක යන්වට ලෝබකමට ඕක කඩල වේළල් තව තුනපහත් දාල අච්චාරු දාල බල්ලෙක්වත් කන්නේ නැහැ කුණු උනාම අහක දානවා. ඒක අපතේ යාමක් කියලා හිතන්නේ නැහැ ..." කියලා.
ඔය ටික කියවනකොට මටනම් මතක් උනේම අපේ ගෙදරයි අපේ සීයලෑ ගෙදරයි. ඔය දෙකේම එහෙමයි. කෑම පොදක් විසිකරන්නේ නැහැ. ඒක ඉස්සරනම් මන් දන්නේ නැහැ දැන්නම් ෆ්‍රිජ් එකේ දාලා සතියක් විතර තියාගෙන ඉඳලා තමා විසිකරන්නේ. ෆ්‍රිජ් එකේ තියෙනවට යන විදුලිය ගැන නිකන් ඉඩ යන එක ගැන එහෙම මෙලෝ ගානක් නැහැ. මටනම් ඔය වැඩේ පෙන්නන්න බැහැ ඒත් ඉතින් ඕකට දැන් රණ්ඩු වෙලා ඇති වෙලා. කොච්චර කලත් වයසක උදවිය හදන්න බැහැනේ කියලා මන් දැන් සද්ද වහලා ඉන්නවා. අපේ සීයලෑ ගෙදරත් එහෙමයි. කිසිම දෙයක් විසිකරන්නේ නැහැ විසිකරන්නේ කාලයක් තියාගේන ඉඳලා තියගත්ත එකේ වටිනාකම වගේ දෙකක පාඩුවකුත් සිද්ද කරගෙන හැබැයි එතකොට අර කලින් විසික්කරනන් තිබ්බ දුක නැහැ.
ඔය අහක දාන කඩදාසි එහෙම එකතු කරලා අන්තිමට අලි වේයෝ ගොඩක් හදාගෙන ඒක විසික් කරන්නේ ගෙදර තියෙන කබඩ් එකක තට්ටුවක් එක්ක ඒත් ගානක් නැහැ ආයි අනික් තට්ටුවෙත් ඒ වගේම කුණුගොඩක් එකතු කරනවා. අනේ මන්දා මේ පරණ කට්ටිය. සමහර විට ඕක වයසට එන ලෙඩක් වෙන්න පුළුවන්. මාත් වයසට ගියාම එහෙම වෙයිද දන්නේ නැහැ.
දවසක් ටීවී එකේ කවුද කියනවා, අහක දාන කිරි හට්ටි එකතු කරන්වලු ගහක් හිටවන්න කියලා ඒත් අන්තිමට කිරි හට්ටි ගොඩක් එකතුවෙලා එකකවත් ගස් නැහැ කියලා. ඔය වගේ තමා විසිකරන්න ලෝබයි ඒත් ගන්න වැඩක් නම් නැහැ.

පහුගිය දවසක මගේ ප්‍රියතම පානය බොද්දි අපි තුන් දෙනෙක් වොඩ්කා බෝතලෙන් බාගයක් ඉවරකරනකොට කෝකා කෝලා ලීටර 2ක් විතර ඉවර කරලා. ඇත්තෙන්ම බැළුවම අපි බීලා තියෙන්නේ කොකා කෝලා. කොකා කෝලා දාල බොද්දි කොච්චර හොඳ බීමක උනත් රස නෙමෙයි අපිට තේරෙන්නේ කොකා කෝලා වල රස ඒත් මොනා කරන්නද කෝකා කෝලා වලට හොඳ ආදේශකයක් තාම නම් මට හම්බ වෙලා නැහැ. මයි කෝලා, ෂා කෝලා, පෙප්සි වගෙ ජාති කීපයක් තිබ්බත් ඒ එකක්වත් මටනම් කෝකා කෝලා අහලකින්වත් තියන්න බැහැ.

ඇල්කොහොල් කියන්නේ කොහොමත් ඇඟට වැඩිය ගුණ ජාතියක් නෙමෙයිනේ ඉතින් ඒකට තව ඊටත් වඩා ඇඟට හොඳ නැති කෝකා කෝලාත් දාලා බිව්වම ඉත්න් අපේ සරීරයට ටිකක් ඔරොත්තු නොදෙන්න පුළුවන්.

ඔය සමහර තැන්වල නම් කෝකා කෝලා පොඩ්ඩක් දාලා කෝප්ප පිරෙන්න අයිස් කැට දාලා එක එක ගනන් වලට විකුනනවා. කෝප්පේ ලොකු පොඩි උනත් දාන කෝකා කෝලා ප්‍රමානයනම් එකයිලු වෙනස් වෙන්නේ දාන අයිස් කැට ප්‍රමානය කියලා කව්දෝ කිව්වා. ඒකේ ඇත්ත නැත්ත නම් මන් දන්නේ නැහැ. සමහර තැන්වල කෝකා කෝලා එක වීදුරුවකට දාලා ඒකට දෙහි කෑල්ලකුත් දාලයි විකුනන්නේ. ඒකේ ගාන නම් ටිකක් සැරයි හැබැයි රසනම් නියමයි. නිකන් කෝකා කෝලා එකකට වඩා දෙහි පෙත්තක් දාපු එකක අමුතු රසක් තියෙනවා වගේ මටනම් දැනෙන්නේ.

අපි ඉතින් ලේසියට පහසුවට වැඩිපුර ගන්නේ ලීටර එකහමාරේ, බාගේ ප්ලස්ටික් බෝතල්නේ ඒත් මේ ප්ලස්ටික් බෝතල්වල තියෙන ගොඩක් ඒවායේ රැස් ගිහින්. ඒක නිසා මන් හිතන්නේ වීදුරු බෝතලේ තියෙන එකේ රස ටිකක් වැඩී ප්ලස්ටික් බෝතලේ තියෙන ඒවාට වඩා.

කෝකා කෝලා කියන්නේ ඇමරිකාව අඟවන සලකුණක් වගේ හින්දද මන්දා ගොඩක් මුස්ලිම් කඩවල කෝකා කෝලා විකුනන්නේ නැහැ. අනික් ටවුන් ගැන නම් මන් හරියටම දන්නේ නැහැ ඒත් දෙහිවල තියෙන ගොඩක් මුස්ලිම් කඩවල කෝකා කෝලා නැහැ පෙප්සි තමා තියෙන්නේ.

කෝකා කෝලා ගැන කියවෙන නොයෙක් ඊමේල් මටත් ලැබිලා තියෙනවා. කෝකා කෝලා භාවිතා කරලා අරවා මේවා කරන්න පුළුවන් වගේ කියන කතා තියෙන, ඒ වගේම සමහර වීඩියෝ හිටන් දකින්න ලැබිලා තියෙනවා ඒත් ඒ එකකින් වත් මන් කෝකා කෝලා බොන එකට කිසිම බලපෑමක් නම් කරන්න පුළුවන් වෙලා නැහැ. හැබැයි ඒක් තියෙනවා මන් කෝකා කෝලා නම් නිකන් බොන්නේ හරිම කලාතුරකින් අනිවාර්යෙන්ම ඒකට ඇල්කොහොල් නම් දාගෙනම තමා බොන්නේ.

අපේ ඔය FM නාලිකාවලට අළුත් සිංදුවක් එහෙම දුන්නම ඒක ඉතින් දාලා දාලා පට්ට ගහනවනේ ඉතින් ටික දවසක් ගියාම අර සිංදුවත් එක්කම එපා වෙලා යනවා. ඔය දැන් එන ගොඩක් සිංදු එනවා ආපු ගමන් ජනප්‍රියත්වයේ මුදුනටම යනවා ඊට පස්සේ ඉතින් අහන්නත් එපා වෙනවා.

මේ නාලිකා වලින් බුද්ධාගමටත් ඒකම කරන්න හදනවද මන්දා. දැන් හැම එෆ් එම් චැන්ල් එකකම එක එක ජාතියේ පිරිත් දේශනා. සමහර ඒවා මන් අහලවත් නැහැ බුදුහාමුදුරුවෝ කියපුවද මෙයාලා හදපුවද මන්දා. අර සූත්‍රය මේ සූත්‍රය. ගොඩක් ඒවා මහා බලගතුයි ඉතින් කන පැලෙන්න සද්දෙන් මේවා දැම්මම සේරම ගොඩ.

හාමුදුරුවරු එෆ් එම් එක බණට කියන්වා මිනිස්සු පන්සල් එනවා අඩුයි කියලා. ඇයි ඉතින් පන්සල් යන්නේ හාමුදුරුවො ගෙදර ඉඳන් අහන්නම එෆ් එම් එකේ බණ කියනකොට. උදේ හවස එක එක සූත්‍ර දේශනා කරනකොට.

පහුගිය දවසක උදේ පාන්දර බස් එකේ යන්කොට හෙන සද්දෙන් පිරිත් දාලා. ඕන් ඉතින් හාමුදුරු නමකුත් බස් එකට නැග්ගා දැන් කොන්දොස්තර සල්ලි එකතු කරන්වා. ඉස්සරහම හිටිය හාමුදුරුවෝ අතඇරලා ඇවිත් ඊලඟ කෙනාගෙන් සල්ලි අරන් අන්තිමට හාමුදුරුවො ගාවට ගිය. උදේ හවස මොන පිරිත් දේශනාවක් ඇහුවත් මිනිහා විශ්වාස කරනව උදේම හාමුදුරු කෙනෙක්ගෙන් සල්ලි ගන්න්න එක හොඳ නැහැ කියලා. මිනිස්සු දැන් මෝස්තරේකට වගේ පිරිත් අහනවා ඒත් අනේ මන්දා....

ඔය බෞද්ධ අය අළුතෙන් ගෙයකට යනකොට පිරිත් කියන්න හාමුදුරුවරු වැඩම්මුවට වැරදිලාවත් අළුත් ගෙදරින් කන්න බොන්න හාමුදුරු කෙනෙක්ට නම් ඉස්සෙල්ලම දෙන්නේ නැහැල්ලු. අනික් ආගම් ගැන මන් දන්නේ නැහැ හැබැයි ගොඩක් බෞද්ධයො නම් ඔය වගේ බොරු ශ්‍රද්ධාවකින් තමා ඉන්නේ. ඒ උනාට මොකද උදේට නැගිටින්නේ රෑට නිදියන්නේ පිරිත් අහ අහ.

දැන් සෑම ගෙදරකම තිබියයුතු අත්‍යාවශ්‍ය භාණ්ඩයක් බවට කම්පියුටරේ පත්වෙලානේ ඉතින් හැමෝම බලනවා කොහොම හරි කම්පියුටරයක් ගන්න. ඉතින් ගෙදර ඉන්න එක ලමයෙක්ගේ විභාගයක් හරි මොකක් හරි කියලා ඒක ඉවර උනාම අරන් දෙන්නම් කියලා කොහොම හරි පරිගනකයක් අරගන්නවා.

යන්තමට හරි මන් ඉගෙනගෙන තියෙන්නේ පරිගනක මෘදුකාංග ගැන උනත් අනික් අයට ඕක තෙරෙන්නේ නැති නිසා හිතන්නේ මම කම්පියුටර් කරලා තියෙනවා ඒක නිසා දෘඩකාංග ගැනත් හොඳට දන්නවා කියලා. අනේ ඔය හාර්ඩ්වෙයාර් ගැන නම් මගේ දැනුම බිංදුවයි ඒත් ඉතින් අළුතෙන් පරිගනකයක් ගන්න යනකොට බැහැයි කිව්වොත් ඒකටත් කතාවක අහගන්න වෙන නිසා මාත් යනවා. ගියාට වැඩක් නැහැ කඩේ මිනිහා කියන එකක් ඇරෙන්න මාත් ඔය කෑලි බෑලි ගැන වැඩිය දන්නේ නැහැ.

ඕන් ඉතින් ගියාට පස්සේ අතේ තියන මුදලට හොයන්නේ ඉස්තරම්ම එකක්. ඒක ඉතින් කාගෙත් හැටිනේ ඒත් ඉතින් ඒ ගනන් වලට ඉස්තරම්ම ඒවා හොයන්න ගියාම පන යනවා. ඊට පස්සේ මෘදුකාංග. ඕනේ එකයි එපා එකයි සේරම දාගන්නත් ඕනේ. ෆයිල් සර්වර් එකක්කටත් වඩා ලොකු හාර් ඩිස්ක් එකක්. ගේම් ගහන්න පුළුවන් වීජීඒ කාර්ඩ්. ඔය සේරම දැම්මම ගාන පැනලා ඕන් ඉතින් ආයි කෑලි අඩු කරනවා.

ඔහොම ඉතින් අරවා මේවා කරලා ගේන් කම්පියුටර් එකට ගෙනාපු ගමන් හම්බ වෙන හැම සොෆ්ට්වෙයාර් එකම ඉන්ස්ටෝල් කරනවා. ඕනේද එපාද කියලා බලන්නේ නැහැ. ඔහොම දාල වයිරස්නුත් දාගෙන අර අරගෙන දෙන්න ගිය වරදට ආපහු මටම කියනවා ඒකත් හදලා දෙන්න කියලා.

ඕන් ඉතින්සේරම කරගෙන ගෙනාපු කම්පුයිටර් එකෙන් මාසෙකට විතර පස්සේ මොනාද කරන වැඩ කියලා ඇහුවම කරලා තියෙන්නේ ෆිල්ම් බලන එකයි, සිංදු අහන එකයි , ගේම් ගහන එකයි ඔය ටික කරන්න ඕකක් ගන්න ඕනේද මන්දා.

ගොඩක් වෙලාවට ඔය මුලින්ම පාවිච්චියට ගන්න පරිගනකය භාවිතාකරපු අඩුමිල එකක් උනාට කමක් නැහැ කියලා මන් නම් හිතන්නේ. ඒත් අපෙ අයට ඕක කියන්න ගියොත් ඒකත් කතාවක් අහගන්න වෙන වැඩක් තමා. මොකද කවුරුත් ලොකු ලොකු දේවල් කරන්නේ නැහැ. එකමදේ අළුත් ගේම් නම් ගහන්න බැරි වෙන එක අනික් සේරම කරන්න පුළුවන් පරණ පරිගනකයකිනුත්

බීම ඇරුනම මන් වැඩියෙන්ම කතාකරන්න කැමති මාතෘකාවනේ පොත් කියන්නේ. ඉතින් පොත් ගැන ටිකක් ලියන්න හිතුනා.

අපි කියවන පොත් වලින් සමහර පොත් තියෙනවා ආයි ආයි කියවන්න ආස හිතෙන ඒවා. සමහර ඒවා නම් සල්ලි දීල අර ගත්තත් එක පාරක්වත් කියවන්න හිතෙන්නේ නැහැ මගදිම එපා වෙනවා. මන් ගාවත් එහෙම කියවපු නැති පොත් තියෙනවා. ඒත් මන් මේ කියන්න හදන්නේ ආයි ආයි කියවපු පොත් ගැන.

පොඩිම කාලේ ආයි ආයි කියවපු කතා පොතක් තමා "ලස්සන වසීලිස්සා" මේක නම් පොඩිම කාලෙ නෙමෙයි දැන් උනත් ආපහු කියවන්න ආසා හිතෙන පොතක්. කීය වසරෙද කියලා මතක නැහැ ඒත් ඉස්කොලේ සිංහල පොතක තිබ්බ දොන් පීටර් පියතුමාගේ "වනගත ලමෝ" පොතේ කොටසක් ඒක නිසා ගත්ත "වනගත ලමෝ" පොතත් කීප සැරයක්ම කියෙව්වා. එතුමාගේම "ඩිංකි", "පාළු දූපත", "අමල්ගේ බල්ලා" එකපාරකට වඩා කියවලා තියෙනවා. මාටින් වික්‍රමසිංහ මහත්මයාගේ "මඩොල් දූවත්" මන් හිතන්නේ පස් හය පාරක් කියවලා ඇති. කුලසේන ෆොන්සේකා මහත්මයා ලියපු "තුන් යහළු වික්‍රමය", "කල්ලන් දූවේ මුතු කොල්ලය" සහ "සෝමපුර වීරයෝ", තව ලිව්වේ කවුද කියලා මතක නැති "නෙල්ලි කැලේ වීරයෝ", "කඩවර" වගේ පොතුත් එකපරකට වඩා කියවලා තියෙනවා.

කලින් කිව්වේ ඉස්කොලේ යන කාලේ වගේ දෙපාරක් කියවපු පොත් ගැන. ඊට පස්සේ කාලේ ගත්ත පොත්වලින් චිත්තා ලක්ෂ්මී සිංහ ආරච්චි පරිවර්ථනය කරපු "අරණට පෙම් බැඳි" දෙතුන් පාරක් කියෙව්වා. සුනේත්‍රා රාජකරුණානයකගේ "ප්‍රේම පුරාණය" දෙපාරකටත් වඩා බලන්න ඇති. සරත්චන්ද්‍රයන්ගේ "මළ ගිය ඇත්තෝ", "මළ උන්ගේ අවුරුදු දා" දිනෙෂ් කොළඹගේ ගේ "සුළඟ වගේ ඇවිදින්", චන්දරසිරි දොඩංගොඩගේ "මගේ සඳ ඔබ" එඩ්වඩ් මල්ලවාරච්චිගේ "චාතුර්යා 1 " එක පාරකට වඩා කියවපු තවත් පොත්. සමහර පොත් වල මුළු පොතම නැතුව පොඩි පොඩි කෑලි ආපහු කියවනවා. සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චිගේ "බොඳ මීදුම් 1" පොතේ සමහර පිටු ආයි ආයි බැලුවා කියලා මට මතකයි

මෑත කාලේදි ගත්ත පොත් වලින් නම් දෙපාරක් කියවපු පොතක් නැති තරම්. මංජුල වෙඩිවර්ධනගේ "බත්තලංගුණ්ඩුව" ඇරෙන්න එහෙම දෙපාරක් කියවන්න ආස හිතෙන පොතක් ලඟදි නම් ගත්තේ නැහැ.

සේරම පොත් අතරින් මන් වැඩිම පාරක් කියවපු පොත තමා දිනේෂ් කොළඹගේ ගේ "සුලඟ වගේ ඇවිදින්" මේක නම් කීපාරක් කියෙව්වද මතක නැහැ.

එකපාරක් බැලුවට පස්සේ පොතක අවසානය ගැන තියෙන කුතුහලයනම් නැති වෙනවා ඒත් ආයි ආයි පොතක් බලන්නේ හිතෙන්නේ එහෙම ආයි ආයි කියවලත් ඒකෙන් අමුත් ගතියක් ලැබෙන නිසා කියලා මට නම් හිතෙන්නේ

පොත් වලට කැමති කට්ටිය අළුත් වැඩක් කරනව ඒකත් නිකන් ඉන්න වෙලාවක ගිහින් බලන්න.

අපේ අයියා කෙනෙක් හිටියා මකුළුවන්ට පුදුම බයක් අඟට එහෙම වැටුනොත් උඩ පැනලා දුවන්නේ. (මාත් එහෙම තමා ඒත් එචරම බය නැහැ)

අපි හිතන්නේ මිනිස්සු වැඩියෙන්ම බය සත්තු කියලා අලි කොටි වලස්සු නයි පොලොඟු කියලා ඒත් මන් නම් හිතන්නේ මිනිස්සු වැඩියෙන්ම බය මකුළුවෝ කැරපොත්තෝ වගේ උන්ට කියලා.

මන් දන්න විදිහටනම් ලංකාවේ ඉන්න මකුළුවෝ අතරින් ගොඩක් උන් කිසිම විසක් නැති උන් ඒත් ඉතින් මකුළුවෙක් දැක්ක ගමන් ඌට වැඩේ දෙන එක අපේ පුරුද්දක් වෙලා. මකුළුවෝ මරන්න ලේසිම ක්‍රමයක් තමා සබන් වතුර පොඩ්ඩක් දාන එක ඒත් මන් හිතන්නේ ඒක ඌට ඇසිඩ් ගහනවා වගේ පවුකාර වැඩක් ඒත් ඉතින් මම නම් වැඩියෙන්ම කරන්නේ ඒක තමා.

සමහර රටවල් වලනම් මිනිස්සු මකුළුවො කෑමට ගන්නවා ඒත් ඉතින් අපේ රටේ මකුළුවෝ කැරපොත්තෝ ගෝනුස්සෝ වගේ හොඳ ගුණ කෑම ජාති සේරම අත ඇරලනේ තියෙන්නේ.

ඇත්තටම අපි බය වෙලාඉන්නේ බය වෙන්න ඕනේ සත්තුන්ටද? අපිට වැඩියෙන්ම හානිකර කිසිම සතෙක් නැහැ මිනිහා කියන සතා තරම්. ලෝකෙම ගත්තත් සත්තු අතින් මැරෙන මිනිස්සු ගාන් මිනිස්සු අතින් මැරෙන මිනිස්සු ගාන එක්ක බැළුවම් නොසැලකිය හැකි තරම් පොඩියි කියලා මන් හිතන්නේ.

හරිනම් අපි උඩ පැනලා දුවන්න ඕනේ මකුළුවෙක් දැක්කම නෙමෙයි මිනිහෙක් දැක්කම කියලා තමා මටනම් හිතෙන්නේ

ඡායාරූපය මෙතනින්

මේ (late twenties) කතාව ගූගල් වල ගැහුවම මෙහෙම එකක් ආවා. ඔය ඉංගිරිස් ගැන නම් මට වැඩිය තේරුමක් නැහැ මන් මේ කියන්න හදන්නේ මන් දැන් ජීවත් වෙන අවදිය ගැන.

දැන් මන් ඉන්නේ ජීවිතේ තුන්වෙනි දශකයේ අන්තිම හරියේ ලබන අවුරුද්දේ හතරවෙනි දශකයත් උදා වෙනවා. හැබැයි මගේ මානසික තත්වයනම් තාම තියෙන්නේ දෙවෙනි දශකයේ මැද හරියේ වගේ. මේ ලඟදි කෙනෙක් කිව්වා විසි ගනන් ඉන්නකොට හිතෙන්නේ තාම ඉස්කෝලේ ගිහින් ඉවර උනා කියලා විතරයි වගේ කියලලු ඒත් තිහ උන ගමන් මතක් වෙනවලු දැන් වයසයි කියලා මොකෝ ඊලඟට එන්නේ 40 නිසා මාත් හිතන්නේ ඒ කතාව නම් ඇත්ත.

දැන් ඉතින් පිලිවෙලක් වෙන්න එහෙමත් නැත්නම් ස්වාධීන ජීවිතයක් ගතකරන්න සිද්ද වෙන කාලය උදා වේගන එනවා. තාමත් මන් මගේ ෆෝන් බිලයි, ADSL බිලයි ව්තරක් ගෙවනවා ඇරෙන්න ගෙදරට කියලා හාල් ඇටයක් වත් ගේන්නේ නැහැ. ඒත් ඉස්සරහට එන්නේ ලයිට් බිල් , වතුර බිල් , ෆෝන් බිල් එක්ක ගෙදරටත් විය හියදම් කරන්න වෙන කාලයක්. එච්චර වගකීම් සහිත ජීවිතයක් ගතකරන්න මම සූදානම්ද කියන එක නම් ගැටළුවක්.

අපොයි දෙයියනේ, පවුලක් පංසලක් වෙලා ගෙයක් දොරක් නඩත්තු කරගෙන, ඊට පස්සෙ තව ලමයි බමයිනුත් එකතු උනොත් මොන්ටිසෝරි, ඉස්කෝලේ, ටියුෂන් විස්ස විජ්ජාල්, පෙලවහක් කොරන්න අනේ මන්දා මේ ජීවිතය නම්......................

අනේ මොකට වයසට යනවද මන්දා............................

ඕන් ආයෙත් මගේ ප්‍රියතම මාසය උදාවෙලා. දෙසැම්බර් කියන්නේ ඉතින් මන් වැඩිපුරම බොන මාසය. ඉතින් කාලෙකට කලින් ලංකාවෙන් ගිය මගේ මචං ඕන් තව දවස් දෙක තුනකින් ආයි එනවලු. මන් මේ ඒක අහපු දවසේ ඉන්නදලා ඇඟිලි ගැන ගැන ඉන්නේ. ඇත්තම කියන්වනම් එයාලා මෙහෙන් ගිය දවසේ ඉඳන් අපි ප්ලෑන් කරන්නේ ආපහු ආපු දවස්ට සෙට් වෙන විදිහ ගැන.

ඔන්ලයින් ස්කයිප් එක හරහා බොන්න සෙට් වෙන්න හිතාගෙන හිටියත් ඒක උනේ නැහැ මේ වෙලාවේ වෙනස නිසා. මොකො රටවල් දෙක අතරේ තියෙන වෙනස නිසා එක්කෙනුට බොන්න වෙන්නේ අවේලාවේ . එක්කො මන් උදේ 7 ට 8 ට බොන්න ඕනේ එහෙම නැත්නම් එයා මහ රෑ බොන්න ඕනේ. ඒක නිසා ඒ වැඩේ කරන්න ලැබුනෙම නෑ.

අපි කොහේ හරි කෑමකට යනකොට නම් කියන්නේ කලින් දවසේ ඉඳන් නොකා ඉන්න කියලා ඒත් අපිනම් කතා උනේ නොවැම්බර් ඉඳලම ටික ටික බීලා දෙසැම්බර් බොන එකට අක්මාව පදම් කරගන්න ඕනේ කියලා මොකො නැනම අක්මාවට උනත් දෙසැම්බර් වල ලොකු ප්‍රමානයක් දරාගන්න බැරි වෙන නිසා.

මන් හිතන්නේ දැන් අවුරුදු 4 , 5 ක ඉඳලම අපි දෙන්නා දෙසැම්බර් 24 පටන් ගන්න බීම නවත්තන්නේ 26 රෑට (එක දිගට එහෙම නෙමෙයි දවල් රෑ දවල් රෑ ). ඉතින් මේ පාරත් ගානට නිවාඩු එහෙම සෙට් වෙලා තියෙනවා ඒ කටයුත්ත බාදාවක් නැතුව අපිට කරගෙන යන්න. ඉතින් හැමෝටම චියර්ස්ස්ස්ස්ස්............!!!!!!!!!

බලාපොරොත්තුව දෝත දරා
මම බලා ඉඳී අපි බොන තුරා...

ඉතින් ඕන් කලින් එක කෑම ගැන මේක බීම ගැන. මේක (In High Spirits) බලපු ගමන්, මට මන් හදන එකේ නිවේදිකාව හැටියට තෝර ගත්තේ මෙයාව. 100%ක් ම මගේ තේරිම හරි කියලා මට නම් විශ්වාසයි. ඒත් වැඩේ තියෙන්නේ මේකට නම් පිටපත ලියන්න අය හොයා ගන්න අමාරුයි අනික මේක අපේ රටේ පෙන්නන කොට තනිකරම පෙන්නන්න වෙන්නේ කොටු විතරයි ඒක නිසා වීඩියෝ එක ගැන නම් වද වෙන්න කිසිම දෙයක් නැහැ.

අනික් අය කන බොන වෙලාවට කෙල ගිල්ලම බඩේ අමාරුව හැදෙනවා කියන කතාව ඇත්ත නම් මන් Highway On My Plate සහ In High Spirits බලනකොට ගිලපු කෙල ටික ඇති මේවා ඉදිරිපත් කරන අයට ජීවිත කාලෙම බඩේ අමාරුව හැදිලා තියෙන්න.

කෑම ගැන කියන්න, ලියන්න අය හිටියට බීම හදන හැටි රසවිඳින හැටි ගැන ලියන්න අය හොයා ගන්න අමාරුයි. අරක්කුයි කොකා කෝලයි හරි සෝඩයි හරි කලවම් කරලා බොන්නනේ අපි ගොඩක් අය දන්නේ. ඕක බීල කඩල ඇටයක් කාලා දානවා මිසක් වෙන ඒකේ රසක් ගුණක් ගැන කියන්න මටනම් ඒ හැටි තේරුමක් නැහැ. වෙරිද නැද්ද කියලනම් ටික වෙලාවක් ගියාම කියන්න පුළුවන්.

මම මේක දැක්කේ නම් එක පාරයි එදා ගියේ වොඩ්කා වලින් හදන බීම ගැන. ඇත්තටම ඒක බීමක්ද කෑමක් ද මන්දා. තක්කාලි ජූස්, සෝස් තව මොනාද කොල ජාති, ඔය වගේ ජාති ගොඩක් දාලා අන්තිමට හැන්දෙන් කෑවේ. කොහොම උනත් මේක කරන්නත් ටිකක් අමාරුයි මොකෝ දෙතුන් ජාතියක් රස බැළුවට පස්සේ ඉදිරිපත් කරන කෙනා වෙරි වෙන නිසා.

මෙන්න මෙතනින් පුළුවන් In High Spirits එකේ වීඩියෝ ටිකක් බලන්න.

කාලෙකට පස්සේ, ඉස්සර වගේ බ්ලොග් ලියන්න ලොකු උනන්දුවක් දැන් නැහැ. මගෙ වැඩ හැම එකම ඔහොම තමා. මුලදි පුදුම උනන්දුවක් තියෙන්නේ පටන් අරන් ටික දවසකින් උනන්දුව කැලේ. හැබැයි බීම ඇරෙන්න.

පහුගිය දවසක බලන්න ලැබුන මේ වැඩසටහන (Highway On My Plate) බලද්දි මතක් උනේ ලඟදි කියවපු මේ ලිපියයි කාලෙකට කලින් කියවපු මේ ලිපියේ ප්‍රතිචාරයි තමා. දවස් දෙක තුනක්ම කන වෙලාවට කෑම එකත් අතේ තියාගෙන මේක බලන එක නියම වැඩක්.

Highway On My Plate වැඩසටහනේ ඉන්න නිවේදකයෝ දෙන්නා ඉන්දියාව පුරා තියෙන කෑම කඩවල් වලින් කන කෑම ගැන , කඩේ ගැන, කඩෙන් දෙන සේවය වගේ දෙවල් ගැන විස්තර තමා මේ වැඩ සටහනේ යන්නේ. බලා ඉන්නකොට කටට කෙල උනනවා. කාලෙකින් ලංකාවේ රූපවාහිනී චැනල් එකක් බලපු නැති නිසා මේ වගේ එකක් අපෙ රටේ රූපවාහිනී චැනල් වල යන්වද කියලා නම් මන් දන්නේ නැහැ. ඒත් මෙහෙත් කරන්න බැරි එකක් නම් නෙමෙයි. ඉන්දියාව කියන්නේ ලොකු රටක් වෙනස් ප්‍රන්ත වල ඒවාට ආවේනික උන විවිධ කෑම වර්ග තියෙනවා. අපේ රට එච්චරම ලොකු නැතත් අපෙ පළාත් වලත් විවිධ කෑම ජාති තියෙනවානේ.

මේකේ මන් බලපු ගොඩක් ඒවාගේ පෙන්නුවේ පාර අයිනේ තියෙන පොඩි පොඩි කඩවල් වල කෑම. ඒවායේ ගනනුත් දානවා එච්චරම ලොකු ගනන් ඒවාත් නැහැ. එක තැනකදි කියනවා කෑමක් ඉස්තරම් වෙන්න නම් ඒකේ මිල ඉහළ වෙන්න ඕනේ නැහැ කියලා. ඒක නම් ඇත්ත.

ඉතින් මේ වගේ වැඩසටහනක් මටත් කරන්න ආස හිතුනා. මට වැඩසටහන ඉදිරිපත් කරන්න දෙන්නෙක් නම් හම්බ උනා මේ ඉන්නේ මෙයයි මෙයයි පිටපත ලියන එකත් මේ අයම හොඳට කරයි . ප්‍රශ්නෙකට තියෙන්නේ කන කෑම වලට ගෙවන්නේ කව්ද කියන එක තමා. මොකො ඉතින් කොච්චර කයිද කියලා දන්නේ නැහැනේ....

මෙන්න මෙතනින් පුළුවන් Highway On My Plate එකේ වීඩියෝ ටිකක් බලන්න.

Bloggers.com - Meet Millions of Bloggers